کتاب لیدی سوزان

معرفی کوتاه

کتاب لیدی سوزان

صدایی که در پایان رمان به گوش خواننده می‌رسد انگار صدای آمرانه‌ی خود نویسنده است، اما انگار این صدا نقیضه‌ای است بر داوری اخلاقی: چشم‌سفیدی، خوش‌ذاتی، حماقت، احساسات و پاکدامنی را به یک چوب می‌راند و همه را از دم به سخره می‌گیرد. این تغییر لحن نهایی و آشکار که به زمین و زمان طعنه می‌زند، داستان خلاقه را کنار می‌گذارد تا به خواننده گوشزد کند و نشان دهد که قضاوت اخلاقی و تشخیص خوب و بد غیرممکن است. نویسنده نشان می‌دهد خود زندگی هم داستانی ساختگی است: الگوهای پاکدامنی و جرثومه‌های فساد، هر دو، مجبور می‌شوند همرنگ جماعت شوند و یا به انتخاب خودشان منفعت شخص خودشان را در نظر بگیرند، در نهایت هم هیچ‌کدام نماینده‌ی ارزش‌های عملی نیستند. تنها اصولی که در کتاب لیدی سوزان به چشم می‌خورد، اصول واقع‌بینی و عمل‌گرایی است؛ داستان راهی پیش پایمان نمی‌گذارد جز اینکه به این دنیا خنده‌ای کنیم و بگذریم.

The apparently authoratitive authorial voice speaks out in conclusion only to parody the voice of moral arbitration: reducing to mockery the claims of impudence, good-nature, folly, feeling, and prudence alike. This definitive final shift to general satire devalues the claims of imaginative fiction to convincing, edifying representation of a way of living in which moral discrimination is possible. The fictiveness of life itself is suggested: models of vice or virtue enforce social conformity or advance individual interests, they do not embody realisable values. The only `principles’ to emerge from Lady Susan are pragmatic; disaffected laughter is the only response to the homogeneity of the world it opens to our inspection.