عادت می کنیم

معرفی کوتاه

عادت می کنیم

درباره‌ی نویسنده:

زویا پیرزاد، داستان‌نویس و مترجم ایرانی زاده‌ی 1331 در آبادان است. نخستین اثرش مثل همه‌ی عصرها در سال 1370 منتشر شد و پس از انتشار چند مجموعه داستان کوتاه در سال 1380 رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم را منتشر کرد که یکی از موفق‌ترین رمان‌های ایرانی در سده‌ی اخیر است و تا به امروز بیش از صدبار تجدیدچاپ شده است. پیرزاد پس از انتشار چراغ‌ها را من خاموش می کنم رمان دومش، عادت می‌کنیم را منتشر کرد که این رمان هم با استقبال گسترده‌ی مخاطبان روبرو شد و تا کنون بارها تجدید چاپ شده است. زویا پیرزاد در داستان‌هایش زندگی زنانی را روایت می‌کند که برای نسل‌های متمادی سرنوشت یکسانی را تجربه می‌کنند.

درباره‌ی کتاب:

شخصیت اصلی رمان عادت می‌کنیم زنی 41 ساله به نام آرزو صارم است که از همسرش جدا شده و به تنهایی مادر و دخترش را با گرداندن یک بنگاه معاملات ملکی که از پدرش به او به ارث رسیده، اداره می‌کند. آرزو میان دنیای توهم‌آلود مادرش و دنیای ناشناخته‌ی آیه، دختر نوجوانش، در نوسان است و کمتر وقتی برای پرداختن به خودش پیدا می‌کند تا این‌که با مردی به نام سهراب آشنا می‌شود و این آشنایی او را در مقابل بزرگ‌ترین تناقض زندگی‌اش قرار می‌دهد؛ آیا آیه و ماه‌منیر، مادرِ آرزو، حاضرند حضور سهراب را در کنار خودشان در زندگی آرزو بپذیرند؟

نقد کتاب:

نیایش قربان دولتی به نقد و بررسی این پرداخته است:

رمان “عادت می ‌کنیم” پرداخت ماهرانه‌ای از شخصیت ‌هایی است که هر روزه نمونه‌هایش را در نزدیکیمان می‌بینیم. توصیف جزئیات و دقیق شدن در رفتار و موقعیت‌‌ها وحتی مکان‌ها عاملی است که بیش از هر چیز در این داستان به چشم می‌خورد وشاید همین توصیفات دقیق از جزئیات حوادث و پدیده ‌هاست که خواننده را در گیر خود می‌کند و صورتی ملموس به داستان می‌بخشد ، به طوری که خواننده احساس می‌کند از نزدیک شاهد حوادث یک زندگی عادی است.

نکته ‌ شاخصی که در این رمان “زویا پیرزاد” وجود دارد این است که ما در “عادت می‌کنیم ” با دنیایی روبرو هستیم که شاید تا قبل از این به ندرت به آن پرداخته شده ‌است. جهانی که تا پیش از این ، این مردان بوده ‌اند که از محوریت داستان‌‌ها و روایت‌‌ها برخوردار بوده‌‌اند و باز هم مردان بوده ‌اند که در غالب وجوه زندگی اجتماعی تعیین ‌کننده‌ی اصلی بوده‌‌اند و زنان در حاشیه ‌ی این متن به ایفای نقش ‌ها و وظایف کلیشه‌‌ای می ‌پرداختند و گهگاه حضورشان فضای داستانها را تلطیف می‌کرد.

منبع نقد کتاب: سایت همشهری آنلاین